Op het dieptepunt van mijn depressie woonde ik in México, zonder vangnet. Elke dag werd ik wakker en voelde het alsof ik letterlijk moest vechten om te overleven. Ik heb de dood in de ogen gekeken, maar achteraf ben ik dankbaar voor wat ik heb meegemaakt. Het heeft me namelijk belangrijke inzichten gebracht.
Een depressie is verschrikkelijk. Als je het nog nooit hebt meegemaakt, heb je geen idee hoe donker en eng de wereld kan lijken en voelen. In dit artikel deel ik mijn verhaal. Een verhaal van doodsangst, maar ook van wederopstanding. Ik hoop dat het je inspireert en dat je er waardevolle tips uit kunt halen.
Viva México, alleen en depressief
Tijdens mijn studie ging ik voor een halfjaar naar México. Ik had de tijd van mijn leven en besloot ook mijn stage daar te doen. Ik had toen nog geen idee dat dit een hele andere ervaring zou worden.
Ik was begin twintig en deed mijn stage in México-Stad. Het halfjaar daarvoor had ik als exchange student een geweldige tijd gehad. Ik had een kring van vrienden en zelfs een soort familie opgebouwd. Ik voelde me nog nooit zo gelukkig. Maar dat zou snel veranderen.
Ik herinner me nog dat ik op een dag in de vroege ochtend in de tuin een sigaretje rookte (yes, ik rookte vroeger 😮). Het was een koude, maar mooie ochtend. Terwijl ik omhoog keek naar de blauwe hemel, besefte ik me dat ik voor het eerst in mijn leven écht gelukkig was.
Een week later voelde het alsof ik voor mijn leven moest vechten.
Elke dag werd ik wakker en voelde de dag als een strijd om te overleven.
Het voelde alsof, als ik zou opgeven, mijn leven letterlijk over zou zijn.
Ik was bang. Bang dat ik niet sterk genoeg zou zijn, dat ik het einde van de dag niet zou halen. Bang dat ik niet de kracht en energie zou hebben om door te blijven gaan.
Maar elke dag stond ik weer op.
Elke dag ging ik weer naar mijn stage.
Elke dag sleepte ik mezelf door de dag heen.
Want diep vanbinnen wist ik dat als ik maar elke dag zou opstaan, er een dag zou komen waarop de zon weer in mijn leven zou schijnen.
Maar het was een hel. (Als je meer wilt lezen over mijn depressie, ik heb een hele blogserie geschreven die je hier kunt vinden.)
Achteraf gezien heeft deze ervaring me ongelooflijk belangrijke inzichten opgeleverd. Ik ben oprecht dankbaar voor wat ik heb geleerd.
Maar man, wat was het moeilijk.
Ik heb geleerd hoe sterk ik ben en hoe er iets in mij zit dat me beschermt. Dit heeft me sindsdien gerustgesteld. Ik weet nu dat, hoe donker het leven ook voelt, ik altijd door kan gaan.
Wat ik heb geleerd van mijn depressie.
1) De kracht van leefstijl en persoonlijke ontwikkeling
Het belangrijkste dat ik heb geleerd, kwam pas toen ik de weg naar boven had gevonden.
In eerste instantie zocht ik, met tegenzin, hulp in de traditionele zorg. Ik werd verwezen naar een GGZ-psycholoog en kreeg cognitieve gedragstherapie. Toen dat niet echt hielp, werd me aangeraden om aan de antidepressiva te gaan. Ik was wanhopig en op, dus stemde ik schoorvoetend in.
Maar ik voelde me vlak, niet mezelf.
Op een gegeven moment gaf ik dit aan bij mijn psycholoog. Haar antwoord schokte me en maakte me woedend. Ze zei dat ik er misschien aan moest wennen, dat dit nu mijn "nieuwe normaal" was...
Dat was het moment dat ik brak met de traditionele zorg.
Uiteindelijk ben ik volledig hersteld met de hulp van een orthomoleculair therapeut.
Door een combinatie van leefstijlbegeleiding en persoonlijke ontwikkeling kickte ik volledig af van de medicatie, zette ik belangrijke stappen naar een gezonder leven, en – het belangrijkste – kreeg ik waardevolle inzichten over mezelf.
Deze ervaring was mijn eerste kennismaking met de kracht van leefstijl als medicijn. Het leerde me hoe krachtig lichaam en geest zijn. Als je het lichaam en de geest op een holistische manier benadert en op de juiste manier ondersteunt, zijn ze tot wonderbaarlijke dingen in staat.
Het leerde me ook hoe ver we nog moeten gaan in de traditionele zorg als het gaat om mentale gezondheid.
Achteraf gezien was deze ervaring de start van mijn ontwikkeling als Holistisch Life Coach. Het was cruciaal voor mijn latere herstel van een burn-out.
2) Depressie altijd een signaal (en een mogelijke als katalysator voor groei)
Een depressie is vaak een 'stepping stone' in vermomming. Het is een signaal van je onderbewustzijn dat er iets moet veranderen.
Het is niet altijd makkelijk om die boodschap te horen en te begrijpen, en soms is het een echte lijdensweg (ik ben daar geweest), maar de boodschap is eigenlijk altijd hetzelfde:
Je ziel probeert je iets te vertellen:
What you are doing ain’t working. It’s time to grow!
Zodra je de boodschap hoort en voelt, en je perspectief kunt veranderen, verandert de depressie vaak in een drijfveer. Een drijfveer voor groei en verandering.
Sindsdien heb ik geleerd dat negatieve emoties, waaronder depressieve gevoelens, bijna altijd een boodschap bevatten. Ze fungeren als de stem van je onderbewustzijn – het is alleen de kunst om te luisteren.
Dus luister naar de signalen die je lichaam en geest je geven en ga op zoek naar de boodschap.
En onderneem actie.
Actie is het tegenmiddel.
Depressie, net als veel andere dingen, is een body-mind ding. Wat ik daarmee bedoel, is dat het vaak gaat om het juiste fundament: voeding, slaap, beweging, buitenlucht, enzovoort. Mijn tip is om eerst je leefstijl aan te pakken en dan, simultaan of later, de diepere vraagstukken aan te pakken. Dit kan in samenwerking met een coach of psycholoog, of door middel van zelfstudie. Maar zorg ervoor dat je eerst je leefstijl op orde hebt voordat je naar medicatie grijpt. Geloof me, ik weet dit uit ervaring.
Mocht je vragen hebben, stuur me gerust een berichtje. Love, Sho.
Comments